دولت خواب آلوده

دولت خواب آلوده

از هادی خرسندی

سحرم دولت خواب آلوده
آمد و گفت بخواب آسوده
که نه آن خسرو شیرین آمد
نه نگارت بهر آیین آمد
پس مبادا قدحی دربکشی
بتماشا همه جا سر بکشی
گفتم آن دولت بیدار چه شد؟
مژده آمدن یار چه شد؟
گفت آن دولت بیدار ، افتاد
کودتایی شد و از کار افتاد
تیغ بیدادگران کاری شد
یار هم صیغه اجباری شد
رفت از طرف چمن ، باد صبا
وز خرابات مغان ،نور خدا
دوره سرو و گل و لاله گذشت
آتش و دود شده دامن دشت
باغبان رفته و گل پژمرده
گرگ آهوی ختن را خورده
اجنبی ریشه گل را چیده
مزرع سبز فلک خشکیده
گفتم از داس مه نو چه خبر؟
گفت نه داس ، نه چکش ، نه تبر
آرزوها همه بر باد شده
دست یغماگری آزاد شده
بوستان رفت بتاراج خزان
خفه شد نای نی ،از بانگ اذان
نوبه زهد فروشان آمد
سیل تزویر ، خروشان آمد
سیل آمد ، همه دنیا را برد
جعفرآباد و مصلی را برد
در ره کعبه بیابان هم نیست
پای را خار مغیلان هم نیست
نیست در دیر مغان شیدایی
دفتری در گرو صهبایی
یار خوی کرده و خندان لب نیست
اهل آن صحبت و آن مطلب نیست
قدسیان مانده پریشان و خموش
برنیاید دگر از عرش خروش
هیچ بی گریه ، دمی سر نکنند
شعر حافظ دگر از بر نکنند
نه ز میخانه و می ، نام و نشان
نه کسی در طلب پیر مغان
رفته در پوشش چادر ، ساقی
نیست چیزی دگر از او باقی
گشته پنهان به پس پرده تار
خنده جام می و زلف نگار
نیست دیگر ز ملایک خبری
که بکوبند ز میخانه ، دری
باغ فردوس درش بسته شده
آدم از دست خدا خسته شده
گفتم آن دلبر پر شور کجاست
ترک شیرازی مشهور کجاست
گفت او هم ز وطن کنده شده
در سمرقند ، پناهنده شده
خال هندویی خود ، کرده عمل
شده همرنگ مقیمان محل
گفتم امید مسیحا نفسی؟ گفت او مرد و نفهمید کسی
گفتم آن خلوتی نافه گشا؟
گفت از ترس شلوغی زده جا
گفتم آن خسرو شیرین دهنان؟
گفت شد رهبر خونین کفنان
گفتمش چهچهه مرغ سحر
گفت عصرانه بریدندش سر
گفتمش یوسف کنعان آمد؟
گفت از چاه به زندان آمد
گفتمش راست بگو حق با کیست؟
جنگ هفتاد و دو ملت سر چیست؟
گفت دعوا سر جنگ افزار است
بهترین سود در این بازار است
گفتمش هیچ در این عهد و زمان
بوی بهبود ز اوضاع جهان؟
گفت از بهر تو فریادرسی
نیست غیر از خود تو ، هیچ کسی